ആത്മരോദനം

ഹേ കൃഷ്ണാ......
എന്റെ ഏകാന്തതയുടെ തടവറയില്
നീ വീണ്ടും പിറന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു
നീ തന്ന മാതൃത്വത്തിന്റെ അമൃതും
വൃന്ദാവനത്തില് എന്റെ ഉടയാടകള് നനച്ച നിന്റെ വിയര്പ്പും പേറുന്ന
യശോദയും രാധയുമാണു  ഞാന്.
എന്റെ മാറില് തല ചായ്ചുറങ്ങുന്ന   ഉണ്ണിയും  
എന്റെ കവിളുകളിലെ കളഭസുഗന്ധത്തിന്റെ ഉടമയും നീ തന്നെ
എന്റെ  കണ്ണുകള് തേടുന്നതും കാതുകള് കൊതിക്കുന്നതും
ഹൃദയം ദാഹിക്കുന്നതും
നിന്റെ രൂപവും ശബ്ദവും ആത്മാവുമാണു  കണ്ണാ
എന്റെ മകനേ........എന്റെ പ്രിയനേ........
നിന്റെ നിഴലിലേക്ക് ഒരു മഴയായി അലിഞ്ഞിറങ്ങാന്
എന്നെ അനുവദിക്കൂ...
ദേഹം താങ്ങാത്ത മനസുമായ് അലയുകയാണു ഞാന്
നിന്റെ പ്രേമാമൃതം കൊണ്ട് എന്നെ ഒടുക്കൂ...
എനിക്ക് മോചനം തരൂ...
 നിന്റെ മയില്പീലി തലോടുന്ന ഇളംകാറ്റായ്
നിന്റെ ചുണ്ടുകള് മുത്തുന്ന കുഴല്നാദത്തിന് സീല്ക്കാരമായ്
നിന്റെ അധരങ്ങള് പുല്കുന്ന അളകങ്ങളിലൊന്നായ്   കഴിഞ്ഞോളാം  ഞാന്.....
എത്ര ജന്മം വേണമെങ്കിലും.................